Een nieuwe cd van gitarist Myrddin is een evenement. Het is zijn vijfde plaat in een nu al indrukwekkend oeuvre, na ‘Imre’ (‘2000), ‘Novar’ (2005), ‘Lucia Nieve’ (2009) en ‘Rosa de Papel’ (2015) Maar deze ‘Monstruos Y Duendes Vol. 1 - Myfyrio’ is zo mogelijk nog meer bijzonder, niet alleen omdat ze het eerste deel is van een vierluik, maar ook omwille van de transcendentie. Flamenco, natuurlijk, heel zeker: Myrddin beheerst alle facetten van de compάs, misschien wel het belangrijkste begrip in de flamenco. Je kan het vertalen als ‘ritme’, maar zoals zo vaak bepaalt de context de precieze betekenis en het kan gaan tot ‘de specifieke ritmische structuur van een (bepaalde) flamencovorm’ (flamencogitarist Dennis Koster) We vergapen ons al jaren collectief op het duizelingwekkende technische kunnen van Myrddin, bij ons weten de zoon van Koen De Cauter, en niet opgegroeid in het diepe Spaanse zuiden, een merkwaardigheid die beslist zijn tutors Manolo Sanlucar en Gerardo Nuñez, reuzen van de flamencogitaar, moet opgevallen zijn.

Maar hijzelf staat verder dan de ‘technoflash’. Het moeizaam opgebouwde technische meesterschap staat hem namelijk toe om dieper in te gaan op wat echt belangrijk is, op wat hij wil vertellen. En alles in die vertelling is emotie, passie, het ‘tener duende’, de ‘verhoogde staat van gevoel, expressie en authenticiteit’: de titel van de cd verwijst ernaar. Het is ook een monstruo, een monster, soms ongrijpbaar, soms afzichtelijk, soms dociel, getemd en wondermooi. Zoals Federico Garcia Lorca zei, vrij vertaald: ‘De duende is een kracht, geen werk, het is een strijd, geen gedachte. Ze zit niet in de keel maar klimt op vanuit je zolen… Het is geen kwestie van kunde, maar van een levenshouding, (…) van spontane schepping’.

Zeven nummers staan op ‘Monstruos Y Duendes Vol. 1 - Myfyrio’ maar we aarzelen om het ‘composities’ te noemen. We weten dat Myrddin dat ook niet doet, hij ‘vindt’ de nummers, zonder te weten waar ze vandaan komen, een proces vol magie, mysterie en poëzie... maar niet te ‘plannen’ of naar wens op te roepen. Die zoektocht is dus per definitie een werk van lange adem. Myrddin ervoer ‘Monstruo y Duendes’ als een speciale onderneming, iets waar hij allicht al lang van droomde. Ze kwam tot stand volgens wat we het ‘crouching tiger’ principe zouden noemen, reculer pour mieux sauter, lang voorbereiden om des te krachtiger af te ronden. Op een zeker ogenblik heeft hij alles wat hij ‘gevonden’ had, meegenomen naar een uitstekende studio in Córdoba, in het hart van Andalusië, en heeft het daar opgenomen, ruim voldoende voor vier cd’s. De andere volumes komen telkens om de zes maanden uit, dat is de intentie. Dat Myrddin ook het hoesontwerp deed van deze en naar verluidt ook de volgende cd’s is bewijs dat ‘Monstros y Duendes’ een alomvattend project is.

Nog twee krachtlijnen tekenen zich af, niet los te zien van de rest. Op deze plaat legt Myrddin subtiel de link met de natuur: opener ‘Omerine’ wordt ingeleid door vogelzang. De fraaie hoestekening van een boom is een andereindicatie. De stilte, zo belangrijk in muziekstijlen als jazz en klassiek, heeft hier haar rechten, in contrast met de virtuoze passages, tegenstelling die het effect van beide versterkt, zoet en zuur, suiker en zout. We zeggen bewust weinig over de zeven stukken, omdat we het geheel ook eerder emotief ondergaan, eerder dan diep in te gaan op methodes en structuren. De voorgaande redenering geeft al aan dat je deze cd moet beleven, niet technisch analyseren, waar we de kennis van zaken trouwens niet voor bezitten. En beleven moet je dit: als background werkt ‘Myfyrio’ niet. Dat zou bijna een belediging zijn. Nog enkel dit. Vele passages van de nummers kan je uitgesproken lyrisch noemen, balsem voor de ziel. Dat spruit voort uit het voorgaande. Tweemaal breekt het ‘lied’ uit, eerst in ‘Ama’, een ongelofelijk krachtige uitbarsting van gevoelens. Waarna ‘Vigdis’ (vermoedelijk een hommage aan Myrddins zus) mijmerend inzet… maar in het tweede deel explodeert… en teer en gevoelvol uitdeint.

Antoine Légat.

P.S. De ondertitel ‘Monstruos y duendes’ verwijst mogelijk naar de oorsprong van duende, nl. ‘duen de casa’, ‘meester des huizes’, wat slaat op de elf of trol in de Latijns-Amerikaanse folklore, dus ook een monster… Niets is toevallig.